Δαυλιτης

Πληροφορίες για τo παθογόνο Δαυλίτης

Δαυλίτης – Ασθένεια Σιτηρών

Ξενιστές:
🔹 Σιτάρι (Triticum spp.), κριθάρι (Hordeum spp.), βρώμη (Avena sativa), σίκαλη (Secale cereale), τριτικάλε (× Triticosecale).

Η ασθένεια προκαλείται από βασιδιομύκητες του γένους Tilletia, κυρίως:
🔹 Tilletia caries
🔹 Tilletia controversa Kuehn in Rabenh.
🔹 Tilletia foetida

Αυτοί οι μύκητες παράγουν τελειοσπόρια, τα οποία αναπτύσσονται κυρίως στα άνθη των φυτών, μετατρέποντάς τα σε σκούρες μάζες που μοιάζουν σαν να έχουν καεί. Τα σπόρια προσκολλώνται στους σπόρους ή παραμένουν στο έδαφος και βλαστάνουν όταν ο σπόρος φυτρώσει.

Η κρίσιμη περίοδος μόλυνσης είναι από τη βλάστηση του σπόρου μέχρι τη σχηματοποίηση του πρώτου φύλλου. Σε αντίθεση με άλλες μυκητολογικές καπνιές, οι άνθοι είναι οι κύριοι φορείς της ασθένειας και μπορούν να μεταδώσουν τον μύκητα. Η μόλυνση οδηγεί σε καρπό με μαύρισμα (καπνιά), αλλοιώσεις μορφολογίας και καταστροφή του εμβρύου, ενώ μέσα στον καρπό αναπτύσσονται σωροί του μύκητα.

Συμπτώματα:
🔹 Μικρές χλωρωτικές κηλίδες στα φύλλα
🔹 Μαύρισμα και παραμορφώσεις στους καρπούς
🔹 Ανάπτυξη τελειοσπορίων μέσα στον καρπό
🔹 Νανοποίηση και μειωμένη ανάπτυξη φυτών

Η ανάπτυξη του δαυλίτη περιορίζεται σε πολύ υγρά ή πολύ ξερά εδάφη και σε περιπτώσεις γρήγορης ανάπτυξης του φυτού. Συστήνονται τα ακόλουθα μέτρα

Καταπολέμηση και πρόληψη:
🔹 Απολύμανση σπόρων πριν τη σπορά
🔹 Αμειψισπορά 2–3 χρόνων
🔹 Πρώιμη σπορά για ταχεία ανάπτυξη φυτού
🔹 Αβαθής σπορά σε κατάλληλα εδάφη
🔹 Ρύθμιση υγρασίας εδάφους, αποφυγή υπερβολικής ξηρασίας ή υγρασίας
🔹 Χρήση ανθεκτικών ποικιλιών σιταριού
🔹 Χρήση πρώιμων ποικιλιών για ταχύτερη κάλυψη του εδάφους
🔹 Βιολογική καταπολέμηση με εγκεκριμένα σκευάσματα
🔹 Εφαρμογή μυκητοκτόνων εδάφους σε περιοχές με ιστορικό προσβολών
🔹 Η συνδυασμένη εφαρμογή καλλιεργητικών, βιολογικών και χημικών μέτρων ενισχύει σημαντικά την προστασία των σιτηρών από τον δαυλίτη.
🔹 Ο μύκητας Pythium oligandrum αναφέρεται ως φυσικός ανταγωνιστής που μπορεί να περιορίσει την ανάπτυξη του Δαυλίτη.